gr. andréas mêski, mê¿ny, dzielny, odwa¿ny
³ac. benedicere dobrze komu¶ ¿yczyæ, dobrze o kim¶ mówiæ; benedictus taki, któremu dobrze ¿yczono
¦w. Andrzej ¦wierad (Andrzej ¿urawek), pustelnik (+ 1030). Wed³ug tekstu z 1064 roku, napisanego przez wêgierskiego biskupa Maurusa, ¦wiêty pochodzi³ z Polski. Wst±pi³ do benedyktyñskiego klasztoru ¶w. Hipolita na górze Zabór ko³o Nitry. Nastêpnie przeniós³ siê na pustelniê w pobli¿u klasztoru, gdzie zas³yn±³ z surowej pokuty.
¦w. Benedykt, pustelnik (+1033/1037). Towarzysz pustelniczego ¿ycia ¶w. Andrzeja. Po jego ¶mierci opowiada³ biskupowi Maurusowi o cnotach i umartwieniach swego mistrza. Kontynuowa³ surowy tryb ¿ycia w pustelni. Podobnie jak ¶w. Andrzej mia³ przybyæ „de terra Poloniensi”. W trzy lata po ¶mierci ¶w. Andrzeja napadli go zbójcy i zabili. Cia³o wrzucili do rzeki Wag. Relikwie obu ¦wiêtych spoczywaj± w ko¶ciele ¶w. Emmerama w Nitrze. Obaj ¦wiêci odbieraj± szczególn± cze¶æ w Polsce - w Tropiu (nowos±deckie) i w Opatowcu. W IKONOGRAFII ukazuje siê ¶w. Andrzeja jako pustelnika. Jego atrybutem jest dziupla. |