Kozielsk, Katyń |
Powiększ Zoom zobacz FDC see FDC | Kozielsk, Katyń Matka Boża Zwycięska Kozielska Wizerunek rzeźby Matki Bożej Zwycięskiej Kozielskiej, dłuta więźnia obozu sowieckiego polskich oficerów w Kozielsku The Victorious Holy Mary from Kozielsk Image of the sculpture of the Victorious Holy Mary from Kozielsk made by a prisoner of the Soviet camp for Polish officers in Kozielsk Data wydania/Date of issue: 02.04.1999 Nr katalogowy/No.: 3605 Technika druku/Printing technology: - offset Papier/Paper: fluorescencyjny / fluorescent Arkusz sprzedażny/Sales sheet: 20 szt./pcs. Format/Size: 31,25 mm x 43 mm Nakład/Issue: - 2.700.000 szt./pcs. Autor projektu/Designer: Janusz Wysocki Zobacz całą serię |
Kartka pocztowa Kozielsk, Katyń Matka Boża Zwycięska Kozielska Data wydania/Date of issue: 02.04.1999 Nr katalogowy/No.: cp 1203 Format/Size: Nakład/Issue: - 166.000 szt./pcs. Autor projektu/Designer: Janusz Wysocki | Powiększ Zoom |
Powiększ Zoom zobacz FDC see FDC | Kozielsk, Katyń Matka Boża Katyńska Wizerunek płaskorzeźby Matki Bożej Katyńskiej, dłuta Stanisława Bałosa z Grzechini k. Makowa Podhalańskiego. The Holy Mary from Katyń Image of the bass-relief of the Holy Mary from Katyń, made by Stanisław Bałos from Grzechinie near Maków Podhalański. Data wydania/Date of issue: 02.04.1999 Nr katalogowy/No.: 3606 Technika druku/Printing technology: - offset Papier/Paper: fluorescencyjny / fluorescent Arkusz sprzedażny/Sales sheet: 20 szt./pcs. Format/Size: 31,25 mm x 43 mm Nakład/Issue: - 2.600.000 szt./pcs. Autor projektu/Designer: Janusz Wysocki Zobacz całą serię |
Kartka pocztowa Kozielsk, Katyń Matka Boża Zwycięska Kozielska Data wydania/Date of issue: 02.04.1999 Nr katalogowy/No.: cp 1202 Format/Size: Nakład/Issue: - 166.000 szt./pcs. Autor projektu/Designer: Janusz Wysocki | Powiększ Zoom |
5 marca 1940 roku Stalin podpisał rozkaz, w którym zlecał
służbom NKWD rozstrzelanie 26 tysięcy alianckich jeńców wojennych1. Jeńcy, wzięci do niewoli we wrześniu poprzedniego
roku podczas połączonej operacji wojsk niemieckich i rosyjskich w Polsce,
przebywali w trzech sowieckich obozach: w Kozielsku, Ostaszkowie i
Starobielsku. Byli to niemal wyłącznie polscy oficerowie rezerwy -
lekarze, prawnicy, profesorowie, inżynierowie, policjanci, księża oraz
jedna kobieta - których oddzielono od o wiele większej grupy jeńców
wojennych przebywających w ZSRR. Małymi partiami wywożono ich na
utrzymywane w tajemnicy miejsca kaźni; krępowano im ręce i zawiązywano
oczy, po czym zabijano strzałem w głowę i grzebano w zbiorowych mogiłach.
Całą operację zakończono 6 czerwca.
Podczas tych samych miesięcy,
wypełniając postanowienia tajnej klauzuli niemiecko-sowieckiej umowy o
przyjaźni i podziale stref wpływów, hitlerowskie SS i sowieckie NKWD
działały w ścisłej współpracy. Ukryte przed oczyma świata oba mocarstwa
okupacyjne przeprowadziły serię równoległych operacji, dokonując masowych
mordów i deportacji2. Podczas gdy Zachód
trwał w osłupieniu z powodu Phoney War3, systematycznie i cynicznie mordowano jego
polskich sojuszników.
W roku 1941, kiedy pakt hitlerowsko-sowiecki się
załamał, a Stalin podpisał układ o przymierzu z rządem polskim na
uchodźstwie, Polacy zaczęli szukać wiadomości o swoich zaginionych
oficerach. Podczas jednej z rozmów na Kremlu Stalin oświadczył generałowi
Sikorskiemu, że oficerowie zapewne zbiegli. "Ale dokąd mogliby uciec?" "No
cóż -brzmiała odpowiedź - na przykład do Mandżurii"4.
W kwietniu 1943 roku, w chwili wybuchu
powstania w warszawskim getcie, władze niemieckie w Polsce zaczęły
wyświetlać kronikę filmową ukazującą zbiorową mogiłę, która zawierała
około 4500 ciał zamordowanych polskich oficerów, odkopaną w lesie
katyńskim w pobliżu Smoleńska. (Niemcy znaleźli ofiary wywiezione z obozu
w Kozielsku). Niemcy oświadczyli, że jest to zbrodnia popełniona przez
Sowietów. Sowieci oświadczyli, że jest to niemiecka prowokacja. Rząd
polski na uchodźstwie zaapelował do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża o
podjęcie dochodzeń. Z powodu tego posunięcia KremI nazwał członków rządu
"faszystowskimi kolaborantami" i natychmiast wycofał jego uznanie na
płaszczyźnie dyplomatycznej. Jedna międzynarodowa komisja, która pod
auspicjami Niemców udała się na miejsce zbrodni w 1943 roku, potwierdziła
oświadczenie Niemców. Druga międzynarodowa komisja, która pod auspicjami
Rosjan badała sprawę w roku 1944, potwierdziła oświadczenie Rosjan5.
Masakra w lesie katyńskim wprawiła politykę
Wielkiej Brytanii w poważne zakłopotanie. Goszcząc u siebie emigracyjny
rząd polski, Londyn był jednocześnie mocno zaangażowany w przymierze ze
Stalinem. Pewien oficjalny, choć nie opublikowany raport brytyjski
stwierdzał, że wina Sowietów jest "rzeczą niemal pewną". Ale wyższych
celów moralnych wspólnej sprawy aliantów nie można było wystawiać na
ryzyko. Wobec tego podjęto wszelkie starania, aby zatuszować fakty.
Oficjalne agendy umacniały wiarę w wersję sowiecką. Wojenna cenzura nie
dopuszczała do obiegu sprawozdań o przeciwnej wymowie6. Całą sytuację podsumowano w poufnych aktach
angielskiego Biura Dokumentów Rządowych (SOE): "oficjalna polityka
Zjednoczonego Królestwa polegała na udawaniu, że cała sprawa została
sfingowana (...) Każdy inny pogląd byłby przykry dla opinii publicznej,
ponieważ mógłby prowadzić do wniosku, że jesteśmy związani przymierzem z
mocarstwem, które jest winne popełniania takich samych potworności, jakie
popełniają Niemcy"7.
Co dziwniejsze, w
czasie pokoju także pojawiało się niewiele uczciwych informacji. Sprawę
mordu w Katyniu podnieśli sowieccy prokuratorzy podczas procesów
norymberskich, ale oskarżeń wysuwanych przeciwko Niemcom wkrótce
poniechano, a w sprawie nie podjęto dalszych kroków. Przez cały okres
zimnej wojny nie dopuszczano do tego, aby polscy uchodźcy w Londynie
wystawili publiczny pomnik pomordowanym; brytyjskim urzędnikom państwowym
zabraniano udziału w corocznych nabożeństwach upamiętniających rocznicę
masakry. Mimo uzyskanych w latach pięćdziesiątych jednoznacznych wyników
dochodzeń komisji amerykańskiego Kongresu brytyjski minister spraw
zagranicznych jeszcze w roku 1989 oświadczał, że sprawa krzywd i win nie
jest całkowicie jasna. W latach 1990-1991, kiedy winę Sowietów częściowo
potwierdził prezydent Gorbaczow, a następnie - w całej rozciągłości -
prezydent Jelcyn, brytyjską ustawę dotyczącą zbrodni wojennych starannie
zredagowano tak, aby jej paragrafy nie obejmowały zbrodniarzy z obozu
aliantów. Doniesiono, że kilku z prawdopodobnych morderców z NKWD żyje w
Rosji, gdzie im się dobrze powodzi8.
W
ZSRR i w rządzonej przez komunistów Polsce "Katyń" był tematem tabu przez
ponad pięćdziesiąt lat9. W leżącej w pobliżu
lasu katyńskiego białoruskiej wsi Chatyń wzniesiono jeden z większych
sowieckich pomników upamiętniających hitlerowskie barbarzyństwo, i zwożono
tam miliony turystów w ramach polityki celowej dezinformacji. The Black Book of Polish Censorship("Czarna księga
polskiej cenzury") wymienia Katyń jako sprawę objętą całkowitym zakazem -
nawet w kontekście zbrodni hitlerowskich10.
Posiadanie Listy katyńskiej, wydanej za granicą
listy ofiar Katynia, było uważane za przestępstwo11.
Przez całe pół wieku sprawa Katynia była
papierkiem lakmusowym zawodowej uczciwości historyków oraz ich znajomości
realiów Wielkiego Przymierza. Katyń nie był bynajmniej największym z
dokonanych przez Sowietów aktów przemocy; był natomiast,par excellence, jedną z tych spraw, które zmuszały
komentatorów do wybierania między rosnącą wagą dowodów a samozachowawczymi
oświadczeniami zwycięskich rządów Zachodu i ZSRR. Ci, którzy mówili
prawdę, narażali się na zarzut "nienaukowości"12.
There is already much information about camps for Polish captives in
Katyń and Kozielsk, but years of hiding the truth resulted in the fact
that the martyrdom places are not well known for the general public in the
world. We owe the remembrance about them to victims of the Stalinism for
whom a prayer could be the only consolation.
Images presented in the stamps refer to the Eastern Golgotha of the
Polish nation. The Victorious Holy Mary from Kozielsk is the patron of the
2nd Corps of the Polish Army commanded by General Władysław Anders. Her
portrait was ceremoniously crowned by the Pope John Paul II during his 5th
Pilgrimage to Poland.
Kozielsk, Katyń |
Strona główna |