Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy znajduje się w Rzymie przy via Merulana w kościele pod wezwaniem św. Alfonsa Maria de Liguori - założyciela zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Historia kościoła sięga 1855 roku, kiedy redemptoryści wykupili teren po zburzonym klasztorze augustianów. Od tej pory ten przepiękny kościółek przechodził drobne przebudowania. Jest miejscem szczególnym – w nim, nad ołtarzem, jest przechowywana ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Do tego kościoła MBNP łatwo trafić idąc z Bazyliki Matki Bożej Większej do Bazyliki św. Jana na Lateranie.
W kościele na via Merulana, w każdy wtorkowy wieczór przed ikoną odmawia się nowennę w języku włoskim, w środę nowennę dla pielgrzymów z Polski, w czwartki zaś nowennę po angielsku.

Pierwsza ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy, wzorzec tylu innych obrazów powstała gdzieś na wschodzie, czyli na terenach dawnego Cesarstwa Bizantyjskiego.

Ikona czczona musiała być od samego początku, i to w sposób szczególny, skoro przed przeszło pięciuset laty została przywieziona z Krety do Rzymu i umieszczona w kościele ojców augustianów — czyli Zakonu Świętego Augustyna (łac. Ordo Sancti Augustini — OSA) — pw. św. Mateusza na Via Merulana. Owo „pięćset lat” oznacza bowiem, iż do Rzymu trafiła Ona zaraz po ostatecznej likwidacji cesarstwa bizantyjskiego przez triumfujących synów proroka, gdy próbowano ratować co się da z wielkiego dorobku chrześcijaństwa wschodniego.

W 1499 r. Ikona trafiła do kościoła pw. św. Mateusza,pod opiekę o. augustianów. Kościół św. Mateusza znajdował się przy Via Merulana, prowadzącej z bazyliki Matki Bożej Większej do bazyliki św. Jana na Lateranie…
W kościele św. Mateusza Wizerunek, w stosunkowo krótkim czasie, stał się sławny dzięki nadzwyczajnym cudom i łaskom, których doznawali wierni powierzający swe troski i prośby Matce Bożej.

Ożywiony kult Madonny pw. Nieustającej Pomocy trwał u św. Mateusza nieprzerwanie przez niemal trzy wieki, aż do roku 1798, kiedy to Rzym został zajęty przez wojska napoleońskie.
Mijały lata, a Obraz gromadził kurz w kaplicy kościoła Santa Maria in Posterula. Augustianie, jego opiekunowie, zmieniali się; ci co znali pochodzenie Madonny rozproszyli się po świecie: niektórzy powrócili do rodzinnej Irlandii, inni wyjechali do Stanów Zjednoczonych.

W 1855 r., ojcowie redemptoryści — czyli Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela (łac. Congregatio Sanctissimi Redemptoris — CSR), założone w 1732 r. przez św. Alfonsa Marię Liguori - zakupili posiadłość Villa Caserta, przy Via Merulana w Rzymie, i tam przenieśli swoją siedzibę. Nawet nie zdawali sobie sprawy, że na gruncie, który zakupili, uprzednio znajdował się zburzony przez barbarzyństwo napoleońskie kościół św. Mateusza. Nie mieli też świadomości, że to miejsce obrała sobie, wiele stuleci wcześniej, jako swą siedzibę, Matka Boża Nieustającej Pomocy.

W tym też czasie papież bł. Pius IX poprosił redemptorystów o wybudowanie w Rzymie kościoła ku czci Matki Bożej. W odpowiedzi zakonnicy wybudowali kościół pw. św. Alfonsa Marii de Liguoriego (wł. Chiesa di Sant'Alfonso di Liguori all'Esquilino), na działce zakupionej przy Via Merulana. Kościół poświęcony został w 1859 r. By spełnić prośbę papieża brakowało tylko wizerunku Dziewicy.

Rok czasu zajęło poszukiwanie Madonny, Jej ponowne „odkrycie”, i podjęcie decyzji, że to Ona powinna być królową kościoła pw. św. Alfonsa Liguori. W 1865 r. redemptoryści przekazali wreszcie prośbę do papieża o przejęcie wizerunku Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Pius IX odpowiedział błyskawicznie: „11.XII.1865 r.: kardynał Prefekt Propagandy wezwie przełożonego wspólnoty Santa Maria in Posterula i przekaże mu, że jest naszym pragnieniem, aby obraz Najświętszej Maryi, do którego odnosi się ta prośba, został na nowo umieszczony pomiędzy świętym Janem a Matką Bożą Większą. Redemptoryści powinni zastąpić ten Obraz innym, odpowiednim”. Tradycja redemptorystów głosi, iż Pius IX miał im ponadto powiedzieć: „Uczyńcie Ją znaną na całym świecie”!

W 1866 r. dwaj zakonnicy, o. Michał Marchi i Ernest Bresciani, odebrali Obraz z Santa Maria in Posterula i zanieśli Go do kościoła św. Alfonsa Marii Liguoriego. Niedługo potem, pod koniec XIX w., kościół Santa Maria in Posterula został zburzony.

Ikonę błyskawicznie oczyścił i przeprowadził Jej konserwację polski artysta, który twórczość poświęcił całkowicie tematyce religijnej, Leopold Nowotny (1818–1870).

26.IV.1866 r. Matka Boża Nieustającej Pomocy została wystawiona do publicznej czci w kościele pw. św. Alfonsa. Dwa tygodnie później sanktuarium odwiedził Pius IX. Stanął w milczeniu przed Madonną, po czym, po dłuższej chwili, powiedział: „Jakżeż Ona jest piękną!” Rok później Matka Boża została koronowana.

Rozpoczął się nowy okres, czas — zgodnie z życzeniem Piusa IX — rozpowszechniania kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Redemptoryści spełnili życzenia Ojca św.: do końca 1900 r. wysłano w świat 2,400 kopii Jej Wizerunku. Niektóre z nich trafiły do Polski. Co najmniej kilka z wizerunków Matki Bożej Nieustającej Pomocy zostało w Polsce koronowanych - m.in. w Poznaniu, Mościskach, Niedźwiadach, Podgórzu (dziś część Krakowa), etc...

W 1990 r. Matkę Bożą (54.0×41.5 cm) umieszczono tuż nad głównym ołtarzem kościoła pw. św. Alfonsa w Rzymie.

Wspomnienie MB Nieustającej Pomocy jest obchodzone w Kościele 27 czerwca.