od łac. dominicus pański, należący do Pana Boga

Św. Dominik, kapłan. Dominik Guzman urodził się około 1172 roku w Caleruega (Kastylia). Po studiach teologicznych w Palencji został kapłanem i kanonikiem katedralnym w Osma (1196). Ze swym przyjacielem biskupem Diego di Acebes udał się do Rzymu. Następnie towarzyszył mu w misji dyplomatycznej do Danii. Wysłany przez papieża Innocentego III do południowej Francji, dotkniętej herezją albigensów, zrozumiał, że do takiej pracy potrzeba misjonarzy głęboko wykształconych i żyjących w ewangelicznym ubóstwie. W tym celu założył pod Tuluzą Zakon Kaznodziejski dominikanów, oparty na regule św. Augustyna. Zakon, zatwierdzony w 1216 roku przez papieża Innocentego III, przyczynił się wraz z franciszkanami do odrodzenia średniowiecznego Kościoła. Dominik pracował jako wędrowny kaznodzieja we Francji, Hiszpanii, Italii. Umarł w Bolonii 6 sierpnia 1221 roku. Tam znajdują się jego relikwie. Kanonizowany w 1234 roku. Święty Dominik jest patronem zakonu dominikanów gałęzi żeńskiej i męskiej, Bolonii, Kordoby Madrytu, Palermo.

Zakon sióstr dominikanek został założony przez św. Dominika w roku 1206, czyli 9 lat przed męskim Zakonem Kaznodziejskim. Pierwszymi siostrami były młode kobiety, które nawróciły się z herezji katarów przez kazania św. Dominika. To On zgromadził je w jednym klasztorze w Prouilhe w Langwedocji w (południowej Francji) i powierzył im nader ważne, duchowe zadanie, jakim było wspomaganie Go w Jego dziele poprzez życie klauzurowe, modlitwę i umartwienie.

W IKONOGRAFII św. Dominik przedstawiany jest w dominikańskim habicie. Jego atrybutami są: gwiazda sześcioramienna, infuła u stóp, lilia czasami złota, księga, podwójny krzyż procesyjny, pastorał, pies w czarne i białe taty trzymający pochodnię w pysku (symbol zakonu: „Domini canes” „Pańskie psy”), różaniec.