Sługa Boży kard. August Hlond był synem ziemi śląskiej. Urodził się w Brzęczkowicach k. Mysłowic 5 lipca 1881 r. w wielodzietnej rodzinie kolejarskiej. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do zgromadzenia księży salezjanów. Święcenia kapłańskie otrzymał w Krakowie 23 września 1905 r. Jako kapłan pracował w Krakowie, Przemyślu i Wiedniu, gdzie również pełnił urząd pierwszego inspektora (1919-1922) nowo powstałej prowincji salezjańskiej.

Gdy Stolica Apostolska utworzyła administrację apostolską Górnego Śląska, został w dniu 7 listopada 1922 r. mianowany administratorem apostolskim, a w r. 1925 pierwszym biskupem katowickim. Po 6 miesiącach papież Pius XI mianował go arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim (1926-1946) i w rok później wyniósł do godności kardynalskiej; po drugiej wojnie światowej kard. Hlond został arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim (1946-1948). Przez 22 lata sługa Boży był Prymasem Polski. Zmarł w Warszawie 22 października 1948 r.

Dla umocnienia wiary i religijności na Śląsku powołał do życia w r. 1924 tygodnik diecezjalny «Gość Niedzielny», zorganizował Ligę Katolicką oraz przyczynił się do ukoronowania cudownego obrazu Matki Bożej Piekarskiej.

Jako Prymas Polski organizował Akcję Katolicką, dla której napisał w 1931 r. statuty. Przejęty troską o popularyzację społecznej nauki Kościoła powołał do życia w 1933 r. Radę Społeczną przy Prymasie Polski, a chcąc przygotować świeckich do prowadzenia katolickiej działalności oświatowej, otworzył w Poznaniu Katolicką Szkołę Społeczną.

We wrześniu 1939 r. za namową abp Filippo Cortesiego, nuncjusza apostolskiego w Polsce, sługa Boży wyjechał z misją do Rzymu, by przedstawić światu za pośrednictwem papieża Piusa XII rezolucję ambasadorów potępiającą działania wojenne, zredagowaną w Krzemieńcu na posiedzeniu korpusu dyplomatycznego w dniu 12 września. Chciał również prosić papieża o wsparcie moralne dla Polski i Polaków.

Mimo jego próśb kierowanych za pośrednictwem Sekretariatu Stanu oraz osobistych interwencji Sekretarza Stanu kard. Luigiego Maglione, w październiku 1939 r. władze hitlerowskie nie pozwoliły mu na powrót do Poznania. Kard. August Hlond stał się tułaczem, przebywał najpierw w Rzymie (od 17 września 1939 r. do czerwca 1940 r.), a następnie w Lourdes (od czerwca 1940 r. do czerwca 1943 r.) i Hautecombe w Sabaudii (od czerwca 1943 r. do lutego 1944 r.).

W tym czasie pomagał emigrantom wojennym, rozsyłał kapłanów do obozów jenieckich, gdzie znajdowali się polscy żołnierze, wykorzystywał każdą okazję, by umacniać wiarę tułaczy oraz informować opinię publiczną o prześladowaniach Kościoła w Polsce. Już w grudniu 1939 r., a następnie w kwietniu 1940 r. opublikował memoriał Situation religieuse dans les archidioceses de Gniezno et de Poznań, gdzie mówił również o eksterminacji wyznawców judaizmu. O pomocy świadczonej prześladowanym tak pisał w lipcu 1946 r.: «W czasie wygnania we Francji w latach 1940-1944 ratowałem niejednego Żyda polskiego, niemieckiego, francuskiego przed wywiezieniem do obozów śmierci. Ułatwiałem im wyjazd do Ameryki, umieszczałem w bezpiecznych schroniskach, starałem się dla nich o dokumenty, dzięki którym ocaleli».

Choć przebywał poza granicami Polski, nie ominęło go niemieckie więzienie. Aresztowany w Hautecombe 2 lutego 1944 r., został następnie przewieziony do więzienia w Paryżu, gdzie chciano zmusić go do kolaboracji z Trzecią Rzeszą przy organizowaniu akcji antysowieckiej w Polsce w obliczu zbliżającej się Armii Czerwonej. Ponieważ nie zgodził się na współpracę, spędził 14 miesięcy w więzieniu w Bar-le-Duc, a następnie w Wiedenbroeck aż do czasu uwolnienia w dniu 1 kwietnia 1945 r.

Po zakończeniu wojny kard. August Hlond organizował polską administrację kościelną na Ziemiach Zachodnich. Wśród wielu innych jego dzieł, które trwają do dziś, należy wymienić założone w 1932 r. zgromadzenie zakonne — Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej. Już w 1939 r. liczyło ono 300 członków i kandydatów, w tym 20 kapłanów. Okres wojny, mimo męczeńskiej śmierci 25 członków Towarzystwa w obozach koncentracyjnych, stał się posiewem nowych powołań. To wielkie dzieło założone zostało przy pomocy o. Ignacego Posadzego, któremu później Kapituła Generalna Towarzystwa Chrystusowego w dowód wdzięczności i uznania nadała tytuł «Współzałożyciela». Obecnie zgromadzenie obejmuje swoją opieką wiele środowisk emigracyjnych w 21 krajach na 5 kontynentach.

Boże, nasz Ojcze, dziękuję Ci za to,
że dałeś naszej Ojczyźnie
Kardynała Augusta Hlonda,
Biskupa i Prymasa Polski,
wielkiego i żarliwego czciciela
Niepokalanej Dziewicy,
Matki Twojego Syna i naszej Matki,
oraz że uczyniłeś go troskliwym ojcem
i opiekunem Polonii Zagranicznej.
Racz wzbudzić i w moim sercu
gorącą miłość ku Tobie i synowską cześć
ku Maryi Wspomożycielce Wiernych,
a dla wsławienia Twojego Imienia
racz mi udzielić za wstawiennictwem
Kardynała Augusta Hlonda
łaski, o którą pokornie proszę.

Ojcze nasz… Zdrowaś Maryjo… Chwała Ojcu…

W pięćdziesiątą rocznicę śmierci kard. Augusta Hlonda, 22 października 1998 r. w rzymskim kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika została odprawiona Msza św. w intencji beatyfikacji sługi Bożego. Liturgii przewodniczył i homilię wygłosił delegat Prymasa Polski ds. duszpasterstwa emigracji abp Szczepan Wesoły; koncelebrowali kapłani z Towarzystwa Chrystusowego i księża polscy pracujący w Watykanie, a także sekretarz Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych abp Edward Nowak.

Dochodzenie kanoniczne dotyczące świętości życia i heroiczności cnót kard. Augusta Hlonda zostało uroczyście zamknięte w obecności Prymasa Polski kard. Józefa Glempa w bazylice archikatedralnej w Warszawie 21 października 1996 r.

Podczas 51 posiedzeń trybunału kościelnego przesłuchano 41 świadków de visu oraz 2 świadków de auditu. W celu pełnego zobrazowania życia i świętości sługi Bożego dołączono jeszcze na wniosek wicepostulatorów zeznania pozasądowe osób już nie żyjących, złożone pod przysięgą wobec przedstawicieli władz diecezjalnych lub zakonnych.

Zgromadzoną dokumentację można podzielić na trzy działy: dokumenty osobiste sługi Bożego, pisma sługi Bożego i pisma o nim. Ponadto zostały opracowane niektóre kwestie z życia i działalności sługi Bożego, wymagające szerszego omówienia. Obecnie w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych trwają prace nad przygotowaniem Positio causae. Relatorem sprawy został mianowany o. Ambrosius Eszer OP.

Augustus Hlond was born at Brzechowice, Poland on 5 July 1881. Attracted by the fame of Don Bosco, already at the age of 12, Hlond followed his elder brother to Italy to be ale to consecrate himself in the Salesian Congregation. This encouraged two more of his brothers to do the same.

He was admitted to the novitiate and received the clerical habit from the hands of Blessed Michael Rua, in 1896. Having completed his studies in the Gregorian University, he returned to Poland for his regency (Practical Taining) at Oswiecim. Augustus was ordained a priest on 23 September 1905. He was appointed Rector of the new house of Pizemysl (1907-09) and later that of Vienna (1909-19). In 1919 when the Austro-Hungarian province was divided, he was made Provincial (1919-22). In two years the young Provincial was able to found some ten new houses.

Having worked as Administrator Apostolic, he was ordained Bishop of Ktowice on 3 January 1926. On 24 June of the same year, Bishop Augustus became the Primate of Poland. In the following year on 20 June, the Pope nominated him Cardinal. He was also in charge of the Polish people dispersed in various parts of the world. For this he founded a Congregation named "Christ the King".

With the Second World War his Calvary started. Cardinal Hlond was forced into exile till the end of the war, at first in Rome from where he started a courageous defence of his fatherland. It intensified in France when he took shelter at Lourdes. From there the Nazi police deported him to Paris so that he could form a Polish government favourable to them. But the Cardinal resolutely refused it. Hence the Nazis imprisoned him, first at Lorene and later at Westphalia. However, the Allied Forces freed him and was able to return to Poland where he was appointed Archbishop of Warsaw. Earlier he had defended his people from the horrors of Nazism, so now with his vigorous pastoral letters, he continued to defend them from Bolshevist atheism.

God protected him from more than one attempt on his life, reserving for him the death of a great Patriarch on 22 October 1948. His funeral was a real triumph. For the first time in the history of Poland the internment took place in the cathedral itself.