Męczennicy koszyccy – męczennicy antykatolickich prześladowań, święci Kościoła katolickiego: Melchior Grodziecki SJ, Stefan Pongracz SJ i Marek Križ, kanonik.

Św. Melchior Grodziecki SJ urodził się około 1582 r. w Cieszynie. Tradycja podaje, że był synem Henryka Grodzieckiego herbu Radwan, właściciela Grodźca. Istnieją jednak przesłanki, które mówią, że był on synem Jerzego, cieszyńskiego mieszczanina. W 1603 r. Melchior wstąpił do nowicjatu jezuitów w Brnie. Po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych pracował w Brnie i Kłodzku, a następnie studiował teologię w Pradze. W 1614 r. przyjął święcenia kapłańskie. Prowadził bursę dla ubogich studentów w Pradze oraz duszpasterzował w pobliskiej wiosce Kopanina. Po wybuchu wojny trzydziestoletniej, został skierowany do Koszyc, gdzie wraz z ks. Stefanem Pongraczem pełnił funkcję kapelana wojskowego. We wrześniu 1619 r. miasto zostało zajęte przez sprzyjające kalwinom wojska węgierskie, pod dowództwem Jerzego Rakoczego. Z inicjatywy kalwińskich rajców i pastora, duchowni zostali aresztowani i wraz z trzecim koszyckim duszpasterzem, ks. Markiem Kriżem poddani torturom. Namawiano ich do wyrzeczenia się katolicyzmu. Po wielu bezskutecznych próbach, 7 września 1619 r. duchowni zostali zamordowani, a ich ciała wrzucono do kloaki. Ostatecznie złożono je w klasztorze sióstr urszulanek w Trnawie. Trzej męczennicy koszyccy zostali beatyfikowani w 1905 r., zaś w 1995 kanonizowani.

Św. Stefan Pongracz SJ (ur. 1582 r. w Siedmiogrodzie, zm. 8.09.1619 r. w Koszycach) – święty Kościoła katolickiego, zakonnik, prezbiter, ofiara prześladowań religijnych okresu wojny trzydziestoletniej, jeden z Koszyckich Męczenników.
Pochodził z rodziny szlacheckiej, a urodził się w zamku Alvinc leżącym na terenie Siedmiogrodu. Po ukończeniu kolegium jezuickiego w dzisiejszym Cluj w wieku dwudziestu lat wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Brnie i podjął studia teologiczne i filozoficzne w Pradze i Grazu. Po przyjęciu święceń kapłańskich i zakończeniu praktyki pedagogicznej w Klagenfurcie i Lublanie w 1615 roku podjął działalność duszpasterską, którą godził z obowiązkami wykładowcy w kolegium w Humenném.
W trzy lata później już jako kaznodzieja apostołował uczestnicząc w misjach ludowych. Wybuch wojny zastał Stefana Pongracza w czasie pełnienia działalności misyjnej we wsi Saros. Udał się do Koszyc i wspólnie z Markiem Križem prowadził ośmiodniowe rekolekcje. Wbrew przygotowywanej przez cesarskiego gubernatora Doczy obronie zbuntowane przez miejscowych kalwinów oddziały otwarły bramy miasta przed oddziałami Gabora Bethlena dowodzonymi przez Jerzego Rakoczego. Początkowy zamiar wymordowania wszystkich miejscowych katolików ograniczono do skazania na śmierć przebywających w mieście kapłanów. W nocy z 7 na 8 września uwięzionych księży próbowano nakłonić do apostazji, a następnie poddano torturom. Stefan Pongracz przeżył dwadzieścia godzin tortur i śmierć współwięźniów, których ciała wrzucono do kloaki. Skonał w męczarniach. Śmierć męczenników wywołała oburzenie co umożliwiło Katarzynie von Palffy odzyskać ciała zgładzonych duchownych.
Jego relikwie od 1636 roku do kasaty zakonu znajdowały się w kościele jezuitów, a współcześnie w kościele urszulanek pod wezwaniem św. Anny w Trnawie.

Marek Križ (Krzyżewczanin),(ur. 1580 w Križevci, zm. 7 września 1619 w Koszycach) – święty Kościoła katolickiego, ksiądz, kanonik strzygomski, ofiara prześladowań religijnych okresu wojny trzydziestoletniej, jeden z Koszyckich Męczenników.

Męczennicy zostali beatyfikowani 15 stycznia 1905 roku przez papieża Piusa X, a kanonizowani 2 lipca 1995 roku w Rzymie przez Jana Pawła II.

W IKONOGRAFII męczennicy przedstawiani są w szatach jezuickich.