hebr. imię teoforyczne Elisheba „mój Bóg jest doskonałością”, „Bóg moją przysięgą”

Św. Elżbieta Węgierska, królowa (1207-1231). Córka Andrzeja II króla Węgier. Mając 14 lat poślubiła landgrafa Turyngii, Ludwika IV. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci. Mąż zmarł podczas wyprawy krzyżowej. Elżbieta, zgodnie z frankońskim prawem spadkowym opuściwszy Wartburg, zamieszkała w Marburgu, gdzie ufundowała szpital. W 1228 roku złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła habit tercjarki św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, oddając się bez reszty chorym i biednym. W 4 lata po śmierci kanonizował ją Grzegorz IX. Jest patronką elżbietanek, III zakonu św. Franciszka, Niemiec, Węgier. Jej imię przyjęło jako swoją nazwę kilka zgromadzeń zakonnych i dzieł katolickich.

W IKONOGRAFII św. Elżbieta przedstawiana jest w stroju królewskim. Jej atrybutami są: chleb, kilka monet; róże, w które według legendy zamieniły się w chleb w chwili, gdy ukradkiem wynosząc je dla biednych natknęła się na męża, który z tego powodu robił jej często wyrzuty; różaniec.