³ac. vitus chêtny, ochoczy
¦w. Wit, mêczennik, pochodzi³ z Sycylii. Zosta³ umêczony w roku 304/305? podczas prze¶ladowañ za panowania Dioklecjana. O ¦wiêtym zachowa³y siê wczesne, choæ po¶rednie informacje oraz liczne i stare dowody kultu. Czczony jako jeden z Czternastu Wspomo¿ycieli. Znane s± jego liczne sanktuaria w Europie, m.in.: w Pradze, San Denis, Corbei. Od ¶redniowiecza uwa¿any za patrona Pomeranii, Saksonii, Sycylii, ¦l±ska; aptekarzy, aktorów, artystów, górników, karczmarzy, kotlarzy, tancerzy, warzelników. Przyzywany podczas epilepsji (st±d tzw. choroba ¶w. Wita), choroby oczu, histerii, chorób nerwowych, przez niewidomych, g³uchoniemych i uk±szonych przez wê¿y
W IKONOGRAFII ¶w. Wit przedstawiany jest jako m³odzieniec w krótkiej tunice, z kot³em, w którym doznawa³ mak. Jego atrybutami s±: lew któremu wed³ug opowie¶ci rzucono go na po¿arcie, a ten prze¿egnany krzy¿em leg³ u stóp ¦wiêtego, kogut, orze³, uwi±zany pies. |